lenistwo.

dwoistość natury leńskiej czasami - jak na przykład w dzisiejszy piękny dzień - bywa nieco kłopotliwa.

jak niemalże każdy mam oczywiście taką wewnętrzną niespójność, co to chciałaby jedno i chciałaby drugie jednocześnie, a fizycznie raczej (?) się tak nie da.

z jednej strony jestem takie len-zen, czy też już wspominane tempo lento, co to ideałem jest życie bez zdarzeń, wiecie - po tych sadkoch i ogródkoch sobie chodzić, do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych i w ogóle tylko spokój może nas uratować. z drugiej strony - dzikość serca i włóczykijstwo, nagłe podróże gdzieś w nieznane, załatwianie spraw niemożliwych i furkotanie spódnicą.

piękna pogoda i ogólne ciepło podpowiadają, żeby rzucić to wszystko ot tak, wsiąść do pociągu i za moment być zupełnie gdzie indziej, błądzić sobie beztrosko i zajadać absolutnie wakacyjne i jeszcze bardziej niezdrowe rzeczy na jakimś przypadkowym rynku.

druga strona lenka za to mówi, że w domu czeka kot, którego trzeba nakarmić i który pięknie mruczy, że w końcu można snuć się po mieszkaniu w zwiewnościach i na boso. i długo, długo czytać książki i rozwijać umysł swój i kulturę, także osobistą.

trzecią możliwością jest to, że: po pracy wsiądę w zatłoczone i duszne autobusy, rozpłaszczę książkę (w twardej okładce, niach niach) na czyichś plecach lub kolanach, potem wysiądę nad jeziorem, odrzuci mnie wściekły wrzask setek dzieci z placu zabaw, wejdę pod koła dzieciakowi na hulajnodze, zaplączę się w jakąś smycz, rzucę zdawkowe dzień dobry sąsiadowi-obserwatorowi z pierwszego piętra i jego rozczochranemu dziamgoczącemu psu. następnie - po zadośćuczynieniu wszystkim kocim obowiązkom - zalegnę na kanapie z gazetą i internetem, bo przecież książki po drugiej stronie mieszkania, a tak w ogóle, to kot na mnie leży. i będę - niczym zdesperowane bohaterki amerykańskich filmów - wyjadać łyżeczką lody z litrowego pudła, aż do momentu, w którym sobie przypomnę, że przecież mleko krowie to mam zakazane.

i najpewniej właśnie tak będzie.